Kategorie prac: Malarstwo, Grafika artystyczna
Paweł Sadowski - członek okręgu warszawskiego ZPAP PSU. Malarz o solidnym warsztacie, gdzie głównym źródłem inspiracji jest kobieta i jej ciało w niebanalnym entourage. Kobiety w malarstwie Sadowskiego przedstawiane są subtelnie a zarazem odważnie. Z jednej strony ukazywana jest ich delikatność, z drugiej siła z niej wynikająca. Postaci często nawiązują kontakt wzrokowy z obserwatorem, przybierają różne pozy, jakby chciały coś zademonstrować, skonfrontować się z odbiorcą, pokazując mu kto ma faktyczną władzę nad relacją zaistniałą między nimi. To one są głównym podmiotem determinującym kompozycję, wpływającym na tworzący się nastrój i harmonię dzieła. Dominują nad nim. Jednocześnie malarz stara się pokazać delikatność i piękno kobiecego ciała. Idealizuje je i uwydatnia każdy niuans, gest, czy mimikę. Subtelna ekspresja postaci odkrywa wrażliwość autora na detal, tak ważny w jego malarstwie. Pokazuje, że pod maską silnej osobowości może kryć się jej delikatny i emocjonalny odpowiednik - swego rodzaju alter ego: mechanizm obronny wielu osób. To właśnie ten balans, siły i delikatności powoduje, że malarstwo artysty jest wyjątkowe. Przeznaczone dla widza szukającego estetycznej satysfakcji, ale też zgłębiającego charakterystykę ukazywanych przez niego postaci.
Wielowątkowość tego rodzaju malarstwa skrywa też kontekst i otoczenie w jakim malarz umieszcza przedstawiane kobiety. Zamiennie stosuje elementy surrealistyczne, fantastyczne, abstrakcyjne oraz symboliczne, tworząc niedopowiedziane historie, w których główny podmiot - kobieta, staje się jedynie pretekstem do pokazania głębszego sensu i szerszej perspektywy na zjawiska występujące w świecie rzeczywistym (tytuły: „Protuberancje”, „Żywioły”) oraz mechanizmy działające w sferze psychologicznej („Sublimacja”). To malarstwo dalekie od komentowania codziennej rzeczywistości.
W kolorystyce, malarz często używa triady lub dopełnienia rozbitego. W jego obrazach kolory złamane i stonowane w tle, ustępują czystym intensywnym pierwszego planu, tworząc subtelną perspektywę barwną. Nasycenie traktuje jako czynnik kompozycyjny, z jednej strony nadający nastrój i harmonię, z drugiej, hierarchizujący poszczególne elementy, nadając kierunki obserwacji odbiorcy w stronę elementów istotnych dla danego dzieła.
Malarz określa swoje prace jako „stworzone z potrzeby wewnętrznej”, wynikającej z przemijania jednostki ludzkiej, jej relacji ze światem i miejsca w społeczeństwie. Konsekwentnie przekazuje nam własne postrzeganie rzeczywistości w sposób oryginalny i zasługujący na uwagę. Ta idea staje się jego najważniejszą formą wypowiedzi artystycznej.
